Vroeger liet ik heel vaak een trailer zien als ik naar een film was geweest die ik goed vond. In dit geval doe ik het weer. Ik begin er zelfs mee omdat de trailer van deze film zorgde dat ik er echt heel graag naar toe wilde.
Dat had ik toen ik er iets over had gelezen niet meteen in de gaten, maar die trailer toont meteen hoe origineel, grappig en ja toch ook leerzaam, de film is.
Trailer en film beginnen allebei met een shot van de Nachtwacht van Rembrandt van Rijn. Vervolgens is het net alsof de belangrijkste personen uit het schilderij stappen en om beurten plaatsnemen tegenover Coen Verbraak. Precies zoals die vaker aan tafel zit, met een kan water en een glas , om een goed gesprek te voeren.
Dus dat doet hij nu ook. Verbraak vond het zelf eerst wel een beetje gek, las ik, dat spreken met mensen die er dus niet meer zijn. Maar dat is het echt helemaal niet.
Het is wonderbaarlijk hoe ontzettend goed die hoofdpersonen zijn gecast, ze lijken allemaal heel echt op hun verschijning in het schilderij en daarbij vind ik het fantastische acteurs. Allemaal. Ik was ook heel blij toen ik er achter kwam dat ze gewoon normaal Nederlands spreken en dus niet de taal van toen bezigen.
Rembrandt wordt helemaal geweldig neergezet door Ramsey Nasr. (waar ik altijd al dol op ben). En komt dan over als grappig, pedant en irritant. Maar vooral wijs!!!
Saskia is er ook trouwens. Zij blijkt het meisje op het schilderij te zijn. Gespeeld door Anna Raadsveld.
Rembrandt staat zelf ook op het doek, tenminste dat heb ik altijd gehoord en geloofd, maar in het gesprek is dat nog niet zo zeker.
Allemaal zijn ze verbaasd over het feit dat de Nachtwacht al minstens vijftigmiljoen keer is bekeken. Rembandt is ook verbaasd over het feit dat er delen van het doek zijn afgesneden. Leerzaam is de film ook. Bijvoorbeeld dat de afgebeelde mensen meer moesten betalen als ze helemaal geschilderd wilde worden. En wie in het blauw wilde moest extra betalen want blauwe verf was duur.
Geloof me, een aanrader. Theu Boermans produceerde de film.
De uitdaging bij Elizabeth, die was ik de vorige keer gewoon vergeten. Heel stom, gebeurt me hopelijk niet nog eens.
Die uitdaging heet 'Favorieten 2025'.
We hadden al favoriete muziek, favoriete plant, favoriet spel, favoriete sport en vandaag gaat het om je favoriete kledingstuk.
Het is natuurlijk veel leuker om naar die lieve, kleine baby te kijken, dan naar het vest dat ik aan heb, mijn favoriete kledingstuk. Dat snap ik hoor. Dus kijk maar goed.
Het is onze oudste kleinzoon. Wat een droppie hè. Toen was-ie een week oud en nu is hij negen. Jáár.
Enfin dat vest dus.
Het is in ieder geval tien jaar oud, want ik kocht het in London en ik was niet in London vlak voor Odins geboorte.
Ik denk zelfs dat het nog twee jaar ouder is, maar ik vond daar geen foto van.
Marks&Spencer is de winkel waar ik het kocht.
Ik denk ook dat er geen week voorbij gaat zonder dat ik dat vest minstens een keer aan heb.
Vóór dit vest had ik er ook al zo een, ook van M&S.
Zelfde model, maar dan effen.
In dit exemplaar zitten een heleboel kleurtjes, dus elke kleur shirt of hemdje past er onder.
Het is sterk, heel goed wasbaar, vormvast, pluist niet en was (toen) niet duur.
Vroeger was er ook een Marks&Spencer in Den Haag. Helaas is die er al lang niet meer.
Nou gaan wij gelukkig tamelijk vaak naar London, maar zeker niet speciaal om te winkelen.
Echter: M&Sbezoeken we wél altijd. Ik hou van die winkel.
Ik kijk dan altijd of er weer zoiets te vinden is, van dat merk.
Binnenkort ga ik weer op onderzoek in London! Yes!
En als... dan zal ik niet aarzelen en onmiddellijk toeslaan.
Straks ga ik eens even kijken naar de favoriete kledingstukken van mijn medebloggers. Hier, klik
En dan nog even dit. Er is weer een blad omgeslagen van mijn kalender.
(Het is mei, hoe dat mogelijk is begrijp ik ook niet hoor, maar het is zo).
Dus heb ik de volgende Kandinsky-kaart in de aanbieding. Ook met veel kleurtjes. Als je het leuk vindt om post te ontvangen en je houdt van kunst, laat dat dan even weten in de reacties en wie weet krijg jij de kaart dan opgestuurd.
Onze te verkopen spullen hadden we al eerder gebracht in het huis waar onze jongste zoon en zijn vriendin een jaar lang mochten wonen. Aan de Prinsengracht in Amsterdam. Dus op Koningsdag om half acht stonden we op het station in Amsterdam en liepen verder die kant op.
Afgezien van de giga troep op straat, overgebleven van de nacht er voor, was er ook veel leuks te zien en liepen we heerlijk in het ochtendzonnetje te kijken naar de voorbereidingen en te kletsen met twee politieagenten die net als wij zin hadden in de dag.
De man die de ballen(gooi)tent aan het opzetten was, zag me kijken en vroeg wat ik er van vond. Ik vond het best, maar zijn vrouw was 'not amused' geweest, dus hij verkeerde in onzekerheid. Tja...
We waren meteen in de stemming en van plan er volop van te genieten. Dirk en Ellis moeten helaas weer terug naar hun eigen huis, waar trouwens niks mis mee is hoor, maar ja 'een huis aan de gracht in oud Amsterdam' is toch echt andere koek. Ze hebben ons er volop van mee laten profiteren, het afgelopen jaar.
We voelden ons ook echt wel een beetje King and Queen. Het was heel erg leuk. Ik laat nog wat zien van die ochtendwandeling.
Om wat je ziet op de laatste foto heb ik ook nog hard gelachen. Hoe dan ook het werd tijd om m'n spullen uit te stallen voor de verkoop.
Dirk had ook nog een partytent met een motief waar ik de slappe lach van kreeg. Onze behangtafel er voor en een kleed eronder en alles er op. Klaar voor de rest van de dag.
Wij hoeven maar een keer zo'n aanplakbiljet te zien of we zijn al bijna op weg om kaartjes te bestellen. Helemaal toen haar voorstelling in onze eigen stad te zien zou zijn
(We zijn ook een keer naar Leeuwarden gereden, omdat hier de voorstelling uitverkocht was. Ja, je bent fan of niet! )
We hadden een leuke avond. Die vrouw is echt goed. Geestig! Verder vooral heel duidelijk in haar meningen. En die meningen, dat zijn ook mijn meningen, grotendeels. Dus dat is lekker.
Ze zingt goed en had een paar prachtige liedjes en wij een mooie avond.
Soms loopt het zo: vlak erna hadden wij weer een mooie theateravond.
Ik zou het nooit zo vlak achter elkaar hebben geboekt, maar deze avond hadden we eigenlijk eerder gepland. Het was de voorstelling: 'Heb het leven lief', van Britta Maria, Maurits Fondse en Oleg Fateev
Je ziet ze alle drie op het podium(pje) van Huis Verloren in Hoorn.
Op een foto die Bert maakte.
De voorstelling was een cadeau van ons voor B&M, maar wij gingen natuurlijk wel zelf mee. Je kan die mensen echt niet alleen laten gaan.
Britta's man, de pianist, had een ongeluk met zijn hand gehad en daardoor ging de voorstelling niet door op de geplande datum.
(Ik kon van dat ongeluk niks meer merken trouwens. Een keer zag ik hem zijn vingers buigen met een beetje een pijnlijk gezicht, maar misschien doen pianisten dat altijd.)
Gelukkig kwam van uitstel geen afstel, want ik ben dol op Britta Maria.
Ze komt uit Hoorn en mijn man en ik kennen haar moeder, dat schept een band.
Maar het belangrijkste... Britta Maria kan prachtig zingen, haar man is een fantastische pianist (en zingt ook nog mee) en Oleg Fateev op die accordeon, daar zijn geen woorden voor, dat is geweldig, zo knap.
En alle drie samen... puur genieten
Het programma draait om Liesbeth List, haar leven waar Britta Maria steeds wat over vertelt en haar muziek. En dat is dan natuurlijk ook de muziek van Ramses Shaffy, Aznavour, Becaud en noem maar op.
We hebben er van genoten. Enfin, ook van dit gezelschap ben ik fan!
Ik noem beide voorstellingen omdat ze nog steeds te bezoeken zijn.
.
Ps 1: De allereerste keer dat we Britta Maria in Hoorn zagen, was net (een week of zo) voor Nederland dicht ging door Corona. Ook in Huis Verloren. Ook met B&M. Wat lijkt dat alweer ontzettend lang geleden. Ik vond het toen ook geweldig, maar zat toch niet helemaal op mijn gemak.
Ps 2: Huis Verloren in Hoorn is een historisch pand en waarom het zo heet weet ik ook niet.
Het Vredespaleis in Den Haag. Hierboven zie je het in het echt. Deze foto is van Wikipedia
Als je Den Haag, Centraal Station verlaat, zie je het paleis ook. Maar dan op de muur.
Kweenie.
Het is best een mooi paleis. Gebouwd in 1913.
Hier zetelt het Permanent Hof van Arbitrage en het Internationaal gerechtshof van de VN. Gebouwd naar aanleiding van een in 1899 gehouden vredesconferentie, toen geinitieerd door Rusland en Amerika. In Den Haag als neutraal gebied.
Tsja, de Eerste Wereldoorlog brak een jaar later uit.
En of de hierboven genoemde organisaties nog nut hebben... ik vraag het me af gezien de huidige toestand in de wereld.
Dat was dus toeval, die Paris-tentoonstelling, omdat ik er niets van wist.
In mijn blogje erover ging het ook over Dematons. Ik schreef dat haar boekje al werd aangekondigd met een schildering op de muur van het museum, dat kleine katje. Daar had ik ook een foto bij en die is weggevallen in de blog. Maar ik vond het zo leuk dat ik die foto alsnog even plaats, hier:
Goed, nu weer verder.
Waar ik wél van wist en wat me erg leuk leek, was die andere tentoonstelling in hetzelfde museum: Grand desssert, de geschiedenis van het toetje.
En dat was precies wat je er zag. Van alles over het toetje, leerzaam en leuk.
Dit bijvoorbeeld is de Russische ballerina Anna Pavlova. Toen zij een tour maakte door Australië en Nieuw Zeeland, maakte de chef-kok van een hotel waar ze verbleven, ter ere van de diva, een toetje geïnspireerd op haar tutu. Witte meringue en slagroom. Zo'n verhaal, daar 'smul' ik van.
Verder heel veel kookboeken en bakvormen en puddingvormen en gedekte tafels en serviezen en schilderijen. Puddingen, taarten, gehaakt, gebreid, filmpjes, enfin, te veel om op te noemen of te laten zien. Zelfs ruiken hoorde tot de mogelijkheden, Even knijpen en er komt een geur vrij.
Maar ik val dan natuurlijk weer vooral op de schilderijen:
Zoals dit werk van Yuri Rodekin: Birthday lunch with sister, 2024
Toen we klaar waren en naar buiten liepen was er een mogelijkheid tot een grand of klein dessert.
Ik heb me beheerst, want we zouden nog een ijsje gaan eten met de kleinzoons.
Die man met z'n kar staat er trouwens bijna altijd. Ik gok zomaar dat hij extra goeie zaken doet tijdens de tentoonstelling.
Hier zie je mijn allerbeste kringloopvondst in tijden.
Dit boek!
Ik betaalde er 2,50 voor. Dat is al een ongeloolijk koopje, maar het was nog niet alles.
Want dit boek, dat de Francaise Charlotte Dematons maakte met Jesse Goossens, hoort bij een ander boek van Dematons.
Dat eerste boek ziet er precies hetzelfde uit, alleen staat er niet op: Duizend dingen over.
Dus dat boek heet alleen: Nederland.
En ook dat boek was inbegrepen in die 2,50.
Het eerste boek bevat allerlei platen over Nederland.
Allemaal ontzettend knap en leuk getekend door Charlotte Dematons. Er is geen tekst bij, maar het is allemaal zo superduidelijk Nederland.
Er zijn ontzettend veel details en bij ieder detail valt wel wat te vertellen. Of alleen te bewonderen.
Dat boek had ik, als Dematons-fan, in mijn bezit, maar ik heb het weggeven.
Ik wist niet van het bestaan af van het tweede boek dat je hiernaast ziet. Dus ik was echt ontzettend verrast toen ik het ging bekijken.
Want al die prachtige platen en details er van, worden allemaal uitgelicht. Er wordt over verteld.
Voorbeeld:
In het boek zijn steeds twee bladzijden naast elkaar te zien, gewijd aan één thema.
In dit geval dus aan Koningsdag.
En in het tweede boek staan dan details van deze platen met tekst erbij. Iets over zwaluwen, iets over het volkslied, iets over de orgelman.... en iets over Peter de Grote.
Kijk zo ziet het er dan uit en dat zijn dan maar twee van de twintig details van deze twee bladzijden:
En natuurlijk staan er op alle bladzijden terugkerende elementen. Dat doet Dematons altijd, heel goed om de aandacht van kinderen vast te houden.
Zo is er altijd een gele ballon te zien, ook het bootje van De Kleine Kapitein, een reiger, een kabouter en een zwarte Piet. (Dematons maakte deze boeken al voor het zwartepietengedoe)
Er is een stukje van de platen afgevallen, dus ga op deze twee platen maar niet naar al die elementen op zoek. Al kun je de reiger, de ballon en de Piet makkelijk vinden.
Tenslotte: op iedere bladzijde is wel een kinderliedje te vinden. Ook vaak een bekend schilderij.
Het is echt geweldig. Ik heb al uren zitten speuren en lezen.
Wat hebben wij toch een leuk land en wat is Dematons een kanjer!!!!!
Tenslotte na alles wat ik over Paris (van Wagendorp) en Paris (de tentoonstelling), vertelde: ik kocht ook nog een boek.
'Op een bankje in de schaduw, midden in Parijs zit Georges, alleen en verdrietig.
Een oorlog heeft zijn leven veranderd. Hij mist zijn geliefde Jeanne; zij is in die oorlog omgekomen. Het enige dat hij nog van haar heeft, is een schets die zijn vriend Degas maakte.
Zijn vrienden Bazille, Monet, Degas, Renoir en Manet mist hij ook.
Als een andere oude vriend Jacques hem ontdekt in het park, zwerven zij samen door de modern wordende stad'.
Charlotte Dematons volgde hun wandelroute aan de hand van hoogtepunten van het Franse impressionisme. Het verhaal van de twee mannen zie je steeds onderaan de bladzijde in een smalle strook. En op de rest van het blad die hoogtepunten.
Dematons is een fantastische kunstenares en in het Kunstmuseum werd haar boek al op een speelse manier aangekondigd op de muur: er zat een klein Dematonskatje op de muur. Geschilderd.
Dus ja, ik móest het boekje wel kopen.
Want daarin zit dat katje ook. En verder dus heel wat afbeeldingen van schilderijen die ook op de tentoonstelling te zien waren. Zoals dit werk hierboven van Gustave Caillebotte: Straat in Parijs, regendag.
Terwijl ik nog middenin het boek Paris van Bert Wagendorp zat (zie gisteren), mochten we een dagje op onze kleinzoons passen.
Dat is tegenwoordig kort hoor, want ze komen pas om drie uur uit school. Dus dan gaan we vroeg en brengen een deel van de dag door in Den Haag waar ze wonen.
Gewoontegetrouw dan ook maar even naar het Kunstmuseum aldaar. Toen Odin nog in de wandelwagen zat, deden we dat al.
Maar nu dus zonder kind(eren).
We konden in ieder geval kijken naar de tentoonstelling over desserts en wat er verder nog te zien zou zijn, dat maakte niet uit. Was het niks, dan hoppa er linea recta weer uit.
Het bleek een tentoonstelling over Parijs te zijn.
De titel? Nieuw Parijs: van Monet tot Morisot.
Door deze deur ga je naar binnen en het schilderij dat je hier ziet afgebeeld is van Claude Monet. Hij schilderde de Quai du Louvre in 1867.
Dat doek betekende echt een verandering in de kunst van toen. Gewoon wat je zag op straat schilderen, wás nog niet gewoon.
Nou ben ik niet zo'n echte Parijsliefhebber en toen we er een aantal jaren geleden weer eens waren geweest schreef ik dat het waarschijnlijk wel mijn laatste keer was geweest. En toch, als ik dan zo'n schilderij als dat van Monet zie, dan gaat er iets kriebelen.
En dat is wel logisch, het is leuk om Parijs te zien door de ogen van de impressionisten in die periode.
Bovendien kwam er nog iets bij, namelijk het boek van Bert Wagendorp. Daar zat ik op dat moment nog helemaal in. In het boek en in de sfeer.
De sfeer van de oorlog tussen Frankrijk en Pruisen en... toen Frankrijk zich over gaf: vanuit Parijs een soort van verzetsregering. Opstand.
De periode van de Commune. De leden waren de Communards.
Dat heeft maar kort geduurd, het leger sloeg de opstand neer. Massa-executies.
Een heftige periode , waar ik eigenlijk niet veel van af wist en nu een beetje meer, dankzij boek en tentoonstelling.
Links een tekening van Manet: Polichinelle. Het lijkt een vriendelijke clown, maar die clown heeft het gezicht van de president. Degene die de opstand van de commune neersloeg.
Rechts ook van Manet: De Barricade.
En er was een foto van Louise Michel.
Zij is een van de opstandelingen en zij komt uitgebreid aan de orde in het boek van Bert Wagendorp.
Het was dus echt toeval, want van die hele tentoonstelling wist ik niks.
mmmmm.jpg)
.jpg)
.jpg)
