Relax

 

Op Station Sloterdijk, moest ik overstappen en ik liep een klein beetje te stressen want ik had maar drie minuten voor die overstap en mijn trein had onderweg stil gestaan en kwam later aan. Rennen dus! 

Toen ik op het juiste perron stond, was de trein die ik moest hebben er nog niet eens. 

Dus ik haalde diep adem en deed wat er staat. RELAX. 

Het was een goed advies en ik ga me er vandaag ook aan houden. Denk ik. 

Linking to Sami's Colourful World 

Selfie

 

In het Parool stond een interview met Frank Carmiggelt (82), de zoon van Simon Carmiggelt. Er is een nieuw boek verschenen, vandaar.  Ook Sylvia Witteman besteedde aandacht aan Carmiggelt. 

Dat is allemaal logisch. 

Dezelfde dag, maakte ik een lange wandeling. Ik was al moe toen ik er aan begon en dus was ik blij met het boekenkastje waar ik onderweg langs liep. Even een korte pauze om bij te komen. 

Allemaal niks, behalve dit boek, dat ik dus mee nam. Echt dezelfde dag hè. 

Het boek is uit 1989 en bevat verhaaltjes waarin Carmiggelt zelf min of meer centraal staat. Ik ben nog niet begonnen, maar ik ga het zeker lezen. Ben wel benieuwd. Houdt Carmiggelt stand na zoveel jaar? 

Maar het gaat me nu even om de tekening op het omslag. Dat is toch gewoon Carmiggelt, zoals mijn generatie zich hem herinnert. Die kop, dat beetje spottende, dat scheve, dat... 

Echt steengoed. 

Ik ging meteen kijken wie deze razendknappe tekening heeft gemaakt. Verrassing, het was Carmiggelt zelf. Dat kon hij dus ook. 

En de tekening, die mag in mijn Pinterestverzameling zelfportretten. Het zijn allemaal portretten die ik zag in verschillende musea. De verzameling staat hier: klik 

De redding

Van Judith Koelemeijer las ik eerder 'Het zwijgen van Maria Zachea'. Met plezier.  

Dít boek, De Redding,  is het moetje voor de volgende bijeenkomst van onze leesclub. Een van de leden was zo lief om het bij mij thuis te brengen. Ik las het meteen. Een klein boekje, 121 bladzijden. 

Leah, een 70-jarige vrouw is op weg naar een lezing en parkeert haar auto,  ondanks de winterse gladheid,  aan de rand van de Leidsevaart. De auto glijdt het water in en zo gaat Leah de verdrinkingsdood tegemoet. Ze kan niet zwemmen. 

Leah probeert van alles, maar het baat niet. Als ze naar buiten kijkt en naar boven,  ziet ze dat de kade vol staat met toeschouwers, maar niemand doet iets. 

En dan,  als Leahs tijd bijna op is, is daar ineens Mirjam, een jonge studente. 

Zij was op weg naar dezelfde lezing, zag het gebeuren vanaf de overkant van de Leidsevaart, bereikt een brug en rent er over en er op af. Mensen staan te filmen, kijken, lopen weg en doen niks. 

Mirjam wel, zij gaat te water.

Mirjam redt Leah, net op het nippertje. 

Als alles weer een beetje normaal is, ontmoeten de twee vrouwen elkaar. In hun omgeving heerst opluchting, maar de beide vrouwen worstelen nog lang met de gebeurtenis. Leah bijvoorbeeld voelt zich geen slachtoffer maar dader. Mirjam kan niet begrijpen waarom geen mens reageerde toen er hulp nodig was. 

De 'tewaterlating' zo noemen de vrouwen het, is echt gebeurd. De redding ook. 

Een aantal jaren later sprak  Koelemeijer uitgebreid met de vrouwen. En weer heel wat jaren later, vijftien jaar later,  opnieuw voor dit boek. We leren de twee vrouwen Leah en Mirjam goed kennen. 

'Lot, toeval, kwetsbaarheid en de vraag wat zou jij doen voor een mens in nood?' Zo staat het op de achterkant en dat is wel ongeveer samengevat wat ik er bij dacht.

Een interessant, boeiend en goed geschreven verhaal

Ps: Ik had een tante die,  als er ergens aan een kade geparkeerd moest worden,  al vóór het  inparkeren uitstapte. Tot woede van mijn oom en tot plezier  van mij. Ik denk nu dat ik voortaan ook eerder uitstap als er ergens aan een gracht geparkeerd gaat worden!

 

Wat lief!

 Mijn oude maatje van school, Marieke, degene die mij heel veel leerde, op het gebied van speciaal onderwijs, en op wie ik zeer gesteld ben, doet aan diamond painting. 

In haar huis is veel te zien van wat ze met die piepkleine kraaltjes en die techniek gemaakt heeft. 

Ze heeft mij al vaak verrast met een fraaie diamond gepainte kaart. 

 

Maar nu verraste ze mij nog meer. Ze bracht namelijk twee mappen voor me mee. 

Multomappen, met daarin een variëteit aan diamond painting werkjes. Allemaal even netjes en mooi gemaakt. Met op de achterkant een tekst in duidelijke letters over het werkje. 

Marieke weet dat ik een schoonzus heb die in een verzorgingshuis woont. Zij, mijn schoonzus is dement. 

Ze woont helaas niet in de buurt en we bezoeken haar ongeveer iedere twee weken. Dat zijn vermoeiende dagen.  Ik vind het soms lastig, we hebben niet altijd wat te zeggen. Maar ze licht op als ze ons ziet en dat is wel fijn. 

Marieke wist dat dus en die mappen... nou ze dacht dat is misschien iets voor de mensen in dat huis. Mijn schoonzus heeft een fijne kamer, maar er is ook een huiskamer waar gegeten wordt en koffie of thee gedronken. Daar zitten dan meestal twee vrouwen en twee of drie mannen. Je zou het met een beetje goede wil gezellig kunnen noemen. Soms zitten we daar gewoon een beetje te zingen met die groep. 

Ik vroeg aan de leiding of ze het een goed idee (Mariekes idee) zouden vinden om die mappen eens neer te leggen en te kijken wat er gebeurde. 

Of het misschien een aanleiding tot een praatje zou kunnen zijn. Ze keken en het leek ze meteen een prima idee. (Ze waren trouwens ook vol lof over de werkjes). 

Enfin, ik legde de mappen neer en liet er iets uit zien aan een van de vrouwen. Die bekeek het aandachtig, meldde dat ze van mooie dingen hield en keek verder. 

Een van de andere vrouwen keek in de andere map en zij herkende van alles. 'Die huizen, dat is in Amsterdam en dat zijn zonnebloemen'. 

Het was heel mooi om te zien hoe ze keken. Mijn schoonzus had zich terugetrokken op haar kamer en ik weet nog niet hoe zij er op reageerde. Dat zal de volgende keer wel blijken. 

Voor nu was het dus al een succes. En hoe lief is het dat iemand zoiets bedenkt!!!!

Bloggersbijeenkomst

 

Kijk, dit zie je als je in Bar Beton zittend, uit het raam kijkt. Een restaurant/vergaderplek op de eerste verdieping van station Den Haag Centraal en pal tegenover de plek waar de treinen aankomen. Els had daar een plaats gereserveerd voor zeven bloggers. Bloggers die we onze blogvriendinnen noemen. Kijk dit zijn ze allemaal. 

Er horen ook nog twee mannelijke bloggers bij deze club, maar die waren verhinderd. 

Op twee na kennen we elkaar al jaren, via de blogs natuurlijk, maar ook in het echt door vorige bijeenkomsten. Het voelt altijd heel erg vertrouwd. Deze bijeenkomst is er een waar ik me van tevoren echt op verheug! (Blog)vriendinnen!

Toen ik uit de trein stapte en door het poortje was, zag ik Els al staan. Vervolgens stonden we sámen te kijken en te wachten.

En dat wachten was deze keer op Mieke en Judy. Zij zouden dit jaar voor het eerst aanwezig zijn. 

Mieke voelt voor mij alsof ik haar al heel mijn bloggersleven ken. Maar in het echt zag ik haar nog nooit. Toen ze aankwam herkende ik haar wel onmiddellijk. 

Toen stonden we dus met z'n drieën te wachten. Spannend, omdat we Judy niet kenden. Zij zet eigenlijk geen foto's van zichzelf op haar blog. Dus vroegen we aan verschillende voorbijgangsters of ze Judy waren. Maar ze was het telkens niet. 

Enfin, op een gegeven moment keek ik naar boven en achterom en zag voor het raam de ruggen van Emie en Marthy. Toen zijn we naar boven gegaan en bleek Jeanne er ook al te zijn. 

En daar kwam Judy ook aan. Onze eerste kennismaking met haar. 

Vervolgens koffie en ieder bleek een cadeautje gemaakt te hebben voor alle anderen. Zo ontzettend leuk en zo creatief. Een prachtige zelf geschilderde boekenlegger, een mooi gemaakt doosje (met paaseitjes er in), nog meer paaseitjes bevestigd aan drie prachtige foto's. Een zakje Oost-Indische kers, een zakje boterkoek en een mooi genaaid zakje met daarin een hoesje met papieren zakdoekjes. 

Wie ons volgt kan nu denk ik bedenken wie wat had gemaakt en meegenomen. Mijn cadeautje was trouwens een Hoornse Broeder. 

(Kennelijk moet ik meer dan ik dacht wennen aan mijn nieuwe telefoon, want dit was helaas nog mijn beste foto van al die cadeautjes. Geloof dus maar gewoon dat het erg leuk was allemaal). 

Koffie en praten, nog meer koffie en praten. Een lunch en praten. En dat was zoals altijd super! 

De hele dag was fijn, dankjulliewel blogvriendinnen en  hopelijk tot een volgende keer!

En Fanfare

 

Ik ga graag naar de film en ik hou van verschillende genres. 

Het hoeft niet altijd bloedserieus te zijn en ernstig en ook niet altijd leve de lol. 

Ik hou juist erg van afwisseling tussen de verschillende genres. Eigenlijk net als in boeken. 

Zo zag ik laatst de nieuwste Bridget Jones film. In de gewone bioscoop, Vue,  met een beker popcorn op schoot. Oh nee, niet op schoot, in de daartoe bestemde houder aan de stoel. 

En ik had een leuke avond. Bridget Jones, prima gespeeld als altijd door Rene Zellweger trouwens. Een vrolijke film

Ik zag ook de serieuze en ernstige film: I'm still here. In onze Cinema, zonder pauze en zonder wat dan ook. Ook een prachtige avond want een prachtige film. 

En nu zag ik in de Cinema weer een geweldige film. Een soort tragie-komedie en precies wat dat woord zegt: een film met een lach en een traan. In mijn geval overigens met een heleboel tranen. 

Zo'n film die een beetje een zure recensie krijgt in de Volkskrant en waarvan ik dan denk,  na de trailer gezien te hebben, dat ik hem toch wil zien.  Kan mij de Volkskrant schelen.

Het verhaal: 

Omdat een man  ziek is moet hij op zoek naar iemand die beenmerg wil afstaan. Zijn zus komt niet in aanmerking, want zij blijkt bij onderzoek zijn zus niet te zijn. Dan komt hij er achter dat er een broer is. Dat hij een broer heeft.  Een onbekende broer,  opgevoed in een andere familie en dat wisten ze niet van elkaar 

De zieke broer is dirigent van een orkest en wereldberoemd. De andere broer is kok in een fabriekskantine en speelt trombone in de fanfare. 

Meer zeg ik er niet van. Maar je kunt zo wel begrijpen dat het om nature vs nurture gaat, om klassenverschil, opleidingsverschil,  om pech en geluk en om liefde. 

Ook deze film raad ik aan. Ik vond de twee broers allebei heel erg goed spelen en ik werd een heel klein beetje verliefd op de tweede broer, de trombonist. 

Voeg daarbij mooie muziek, tja dan heb je een mooie voorstelling. 

Op weg naar huis kwam ik een collega tegen. Hij en zijn vrouw houden ook van film, dat weet ik. Dus ik begon een enthousiast verhaal en kreeg van allebei bijval. Zij hadden er ook heel erg van genoten. Dus mensen, laat je niet tegenhouden door slechte kritieken. In dit geval niet en misschien wel nooit. Hoewel, dat weet ik ook eigenlijk niet. Nou ja...

Een zwaan met een druppel

 Een nieuwe telefoon, hoera... Deze loopt niet meer leeg na een halve dag. Hij maakt prima foto's, haarscherp. Kijk maar eens:

Zie je die druppel aan de snavel van de zwaan? Dat presteerde mijn oude telefoon echt niet hoor. Dus dat is wel heel fijn. De trucs moet ik nog leren, maar dat komt nog wel.

Minder leuk is dat er nog al wat veranderd is. Er is van alles weg, andere regels, voortdurend gedoe met wachtwoorden enz. enz. . Ik snap een heleboel niet. 

Maar toch ben ik blij. Vanwege die zwaan met die druppel. 

Ook, maar dat heeft niks met de telefoon te maken, omdat ik gisteren weer eens wandelde over het Klompenmaeckerspad en er tóch een groot tulpenveld (in oprichting) bleek te zijn. Ik had het helemaal gemist en zo'n veld,  is nou juist iets waar ik me heel erg op kan verheugen. Nog even geduld!

En nou ik het toch over tulpen heb: 

Monday Mural

 

Zo, dat was een lange pauze. Maar vanaf vandaag weer een mooie, interessante, rare, lelijke, grappige, kleurrijke mural op maandag.  Tenslotte:  Art is Life. 

Deze murals zag ik in London en dat is echt al jaren geleden. Maar soms komt er iets tevoorschijn bij een opruiming. Nu ook. De kunstenares Alessandra Tortone is nog steeds actief. 

Rumi, de man van de uitspraak,  is niet meer actief. 

Hij was een Perzische dichter uit de 12e eeuw. Maar zijn werk is gebleven, wordt nog steeds gedrukt, uitgegeven en gelezen. 

Linking to Sami's Colourful World

Neo's van Esther

 Bloglezer Esther mailde:

• Meneer van Essen draait hout. 
• Hans Avontuur doet verslag van zijn reis verhalen. Maar of het zijn echte achternaam is? Ik vermoed eigenlijk van niet. Ik kon het niet vinden. 
• Meneer Visser was een visser aan boord van een gezonken Urker kotter. 
• Scotty Priest is dominee in een kerk (in Amerika). 
• Familie Kamping runt een camping. 
• Heleen Snijders is chirurg. 
• Rouwonderneming ‘Treur’. Ik heb het opgezocht en het is echt de achternaam van de eigenaar. 
• En in dezelfde week als de rouwonderneming zag ik (los van elkaar): crematie onderneming ‘van Vuure’.  Ook deze heb ik opgezocht en het is de achternaam van de oprichter. 

Esther is degene die ook al altijd heel veel gezichtjes ziet en instuurt. 

Die vrouw heeft een grandioos observatievermogen. Echt geweldig! 

En nu dus 'zomaar' acht mooie neo'tjes. Acht!

Dankjewel, Esther. 

Insturen mag altijd trouwens hè. Gezichtjes én Neo's . bettievdgriend@hotmail.com

Een oude almanak

 

Toen ik iets op moest zoeken, in de trouwbijbel van mijn overgrootouders, stuitte ik op dit kleine boekje. Veilig opgeborgen bij spullen die niet weg mogen.

Het is een almanak. De titel is: Almanak voor het schoone en goede voor het jaar 1844. 

Nou,  schoon is zoals je ziet niet het juiste woord voor dit kleine boekje! Dat kan ook bijna niet na honderdtachtig jaar. 

Maar wel goud op snee hoor, dat dan weer wel. 

Het begint met een overzicht van de bijzondere dagen die het (schrikkel)jaar 1844 kent. 

En dan verschijnt er een inhoudsopgave: stukjes in proza en dichtstukjes. 

En die stukjes worden verlucht met kleine kunstwerkjes. Allemaal voorzien van een vloeipapiertje tegen beschadigingen. 

De stukjes zijn fantastisch om te lezen. Maar niet allemaal achter elkaar,  want de taal is natuurlijk veranderd en best moeilijk voor iemand van nu. 

Het verhaal van den operazanger, waar bovenstaande tekening bij hoort,  eindigt als volgt: 

'En hebt gij mij nog even lief nu ik niet de zuster van een hertog ben' vroeg Beatrice aan Tomasio die haar met verrukking in de oogen zag. 

'Hebt gij den Opera-zanger niet het eerst bemind?' antwoordde hij zacht, haar de blanke hand kussende die nu zeker de zijne was. 

Wat een romantiek hè. Ik wist dat ik het boekje had hoor, maar had het in jaren niet gezien. Zo leuk. 

Nog een plaatje laat ik zien. Achttienvierenveertig,  m mensen, 1844.