Toeval

 Terwijl ik nog middenin het boek Paris van Bert Wagendorp zat (zie gisteren), mochten we een dagje op onze kleinzoons passen. 

Dat is tegenwoordig kort hoor, want ze komen pas om drie uur uit school. Dus dan gaan we vroeg en brengen een deel van de dag door in Den Haag waar ze wonen.

Gewoontegetrouw dan ook maar even naar het Kunstmuseum aldaar. Toen Odin nog in de wandelwagen zat, deden we dat al. 

Maar nu dus zonder kind(eren).

We konden in ieder geval kijken naar de tentoonstelling over desserts en wat er verder nog te zien zou zijn, dat maakte niet uit. Was het niks, dan hoppa er linea recta weer uit. 

Het bleek een tentoonstelling over Parijs te zijn. 

De titel? Nieuw Parijs: van Monet tot Morisot. 

Door deze deur ga je naar binnen en het schilderij dat je hier ziet afgebeeld is van Claude Monet. Hij schilderde de Quai du Louvre in 1867.

Dat doek betekende echt een verandering in de kunst van toen. Gewoon wat je zag op straat schilderen, wás nog niet gewoon. 

Nou ben ik niet zo'n echte Parijsliefhebber en toen we er een aantal jaren geleden weer eens waren geweest schreef ik dat het waarschijnlijk wel mijn laatste keer was geweest. En toch, als ik dan zo'n schilderij als dat van Monet zie, dan gaat er iets kriebelen.

En dat is wel logisch, het is leuk om Parijs te zien door de ogen van de impressionisten in die periode. 

Bovendien kwam er nog iets bij, namelijk het boek van Bert Wagendorp. Daar zat ik op dat moment nog helemaal in. In het boek en in de sfeer. 

De sfeer van de oorlog tussen Frankrijk en Pruisen en... toen Frankrijk zich over gaf:  vanuit Parijs een soort van verzetsregering. Opstand. 

De periode van de Commune. De leden waren de Communards. 

Dat heeft maar kort geduurd, het leger sloeg de opstand neer. Massa-executies. 

Een heftige periode , waar ik eigenlijk niet veel van af wist en nu een beetje meer, dankzij boek en tentoonstelling. 

Links een tekening van Manet: Polichinelle. Het lijkt een vriendelijke clown, maar die clown heeft het gezicht van de president. Degene die de opstand van de commune neersloeg. 

Rechts ook van Manet: De Barricade.

En er was  een foto van Louise Michel. 

Zij is een van de opstandelingen en zij komt uitgebreid aan de orde in het boek van Bert Wagendorp. 

Het was dus echt toeval, want van die hele tentoonstelling wist ik niks. 

Het paste perfect!

Paris

Toen ik las dat deel 3 van de trilogie over Abel Sikkink uit was reserveerde ik het boek meteen, want de eerste twee delen waren me heel goed bevallen. Bert Wagendorp kan schrijven en het idee is fantastisch. 

Abel is een jongen die met zijn ouders en broertjes en zusjes naar Amerika emigreert. Dat is in 1837.  

Maar de reis per schip verloopt fataal en alleen Abel overleeft. Daar is hij, in zijn eentje in Amerika.

Hij bouwt een nieuw leven op en wordt journalist. Hij heeft een heel goede vriend, ook een Winterswijkse emigrant, Kalle en die is fotograaf en fotojournalist. 

Abel gaat werken bij de New York Herald, wordt oorlogsverslaggever (Amerikaanse Burgeroorlog) en blijft ondertussen zoeken naar mensen die verantwoordelijk zijn voor de ramp met de Phoenix met de familie Sikkink aan boord én naar zijn broertje Antonie die misschien, heel misschien toch nog in leven is. 

Het is een grote berg interessante geschiedenis. Met heel veel informatie en bekende mensen. Het verhaal wordt persoonlijk door die mensen en Abels speurtocht. Heel erg goed gedaan.

Zoals ik zei: het betreft een trilogie. 

En in dit derde deel van die trilogie zegt de schrijver :  " Tot slot, mijn oprechte excuses aan degenen die dachten dat een trilogie uit drie delen bestaat. Daar ging ik zelf ook van uit. Maar het leven van Sikkink is rijker en gevulder dan ik vooraf had gedacht."

Ergo nu weten we nog niet hoe het zit met dat broertje. 

Wel heb ik heel veel geleerd over Paris in 1867. Abel en Kalle (en Abels vrouw Sandra ) zijn in Parijs. Maken wederom kennis met allerlei interessante en soms bekende mensen, (Sara Bernard, Louise Michel) reizen even terug naar Winterswijk, krijgen een zoontje en.. maken de Frans-Duitse oorlog mee én de Commune. De grote opstand in Parijs. 

Heel interessant weer, maar wat mij betreft iets te veel informatie en vooral heel veel voetnoten. Die zijn belangrijk, maar het is zo veel! 

Nomen

Bloglezer Marja: In de Schagerkrant een bericht van een energiedeskundige die op zoek is naar warmtelekken in een woning.

Zijn naam? Dhr. Warmer ... 

Gezien in Amsterdam door mijn man:

En nog een Plas, maar meer een grap van Marion. Ik begreep die dan ook pas na een dag of zo. De vrouw op de foto heet Nienke Plas. 

Deze zag ik zelf: Slagerij Vet:

En dan deze. Je moet de naam van die magnaat even hardop uitspreken. En dan niet zo Chinees maar een beetje Engels:

Hoi Bettie, Bij mij in het ziekenhuis werken twee specialisten met wel heel toepasselijke namen', mailde bloglezer Nadia B. 

En bloglezer Els W. vond deze (en ik vind het opvallend hoeveel neo's er zijn die te maken hebben met begrafenis/crematie):

De dochter van Jeanne vond deze en Jeanne gaf het door. Dankjewel, Maritza.

Dat was weer een mooie ronde. Blijf vooral mooie nomens zien en insturen mensen. bettievdgriend@hotmail.com

Maandag

 

Deze (twee) zag ik tijdens een kort bezoek aan Den Haag. Ik snap het niet. Het goudkleurige gezicht vind ik mooi.  En wat er meteen omheen is getekend, dat pást. Maar dan dat wat er naast staat, rechts. Wat zal daar de bedoeling van zijn. Geen idee, ik zie het gewoon niet. 

Ook niet wat er bij de vogel is getekend,  het is mij een raadsel. Maar het maakt eigenlijk niet veel uit, het was deels mooi en deels intrigerend. Ik dacht het is vast door een vrouw gemaakt en dat klopt. Ik ontdekte haar naam: Dünya Atay.

Linking to Sami's Colourful World

Je bent prachtig

 

Meteen toen Marthy over dit boek schreef, heb ik het gereserveerd. Marthy vond het een aanrader en bovendien viel ik op het omslag. 

Ik weet nu dat het schilderij van deze 'prachtige vrouw'  is gemaakt door Jessica Miller en ik zocht haar eventjes op: jessica miller

Miller maakt dit soort portretten in een half uur en zo noemt ze ze ook: half-hour portrets. Ze maakt ook in-depth portraits, maar ik zie niet heel veel verschil. Maakt niet uit, ik vond en vind het boekomslag prachtig. Al zeg ik erbij dat die portretten wel erg overeenkomen. Niet dat ik het kan hoor.

Het boek gaat over vier zussen. Dat zijn Julia, Sylvie, Emeline en Cecelia Padovano. Amerikaans-Italiaans. Het gaat ook over William, die met een van de zussen trouwt. William is een lange basketballer, maar door een val krijgt hij problemen in zijn carriere en die problemen worden versterkt door zijn tamelijk ongelukkige jeugd. Julia en William krijgen een dochter, Alice en dan gaat het echt mis met William. Hij verlaat Julia en Alice en dat en wat er verder gebeurt heeft enorme invloed op de vier zussen. Ook op hun moeder, zeker als hun vader sterft. 

De zussen zijn heel erg dol op elkaar, het is echt een bijzonder warme familie. Maar er ontstaat een heel groot probleem, waardoor de familie gedeeltelijk uit elkaar valt. En de hele tijd is de vraag of het weer goed kan komen en zo ja hoe en wanneer. 

Het leuke vond ik verder dat die vier zussen zichzelf vergelijken met de Little Women  uit het gelijknamige boek van Louisa Mae Alcott. Een van mijn lievelingsboeken!

Díe little women zijn óók zussen: Jo, Amy, Meg en Beth March. 

Julia vindt dat ze op de slimme, stoere Jo lijkt. Dat vindt Sylvie ook van zichzelf,  want zij wordt schrijfster net als Jo. Emeline en Cecelia vinden zichzelf afwisselend Amy en Meg, behalve als ze ziek zijn, dan worden ze Beth. 

Mooi boek!

Lekker lezen vandaag? Of er op uit? Wat je ook doet: Fijne Paasdagen!

Met mijn handen in het warme sop

Tegenwoordig sta ik bijna iedere ochtend af te wassen. Gewoon, in een sopje met een afwaskwast. 

Onze afwasmachine was kapot. Er kon gelukkig gerepareerd worden, maar dat duurde een tijdje. 

Terug dus naar hoe het vroeger ging. 

Thuis moest ik afdrogen en ik zal heus wel eens hebben moeten afwassen, maar eigenlijk deed mijn moeder dat liever zelf. 

'Lekker', zei ze dan, 'lekker met mijn handen in het warme sop'. 

Mijn moeder kon niet zingen, maar bij de afwas deed ze het toch. We zongen samen, hadden plezier en ook wel eens ruzie. 

De eerste jaren hadden we hier ook geen afwasmachine, maar dat veranderde noodgedwongen. Ik had zo'n heftig eczeem dat het echt niet meer ging. Handschoenen aan kon ook niet. En dus kwam er een vaatwasmachine en ik vond het mooi makkelijk. 

Dat eczeem ligt altijd op de loer, dus ik was een sop-mijder. 

Ha en wat blijkt? Tot nu toe gaat het goed. Geen plekje te bekennen op mijn handen. 

Wij ontbijten altijd aan tafel en ook nogal uitgebreid. Dan heb je van het ontbijt best wel wat afwas. Neem alleen de sinaasappelpers die uit drie delen bestaat. Bordjes, glazen, theekopjes, bestek. 

's Avonds kookt mijn man en die gebruikt daar zowat voor ieder klein dingetje een apart bordje bij en een bakje en een schaaltje. Nog afgezien van de pannen en schalen en... Tja en dan is de afwasmachine al snel vol. 

Daarom was ik liever de boel van 's morgens af, met de hand.  Dan kan mijn man met een tamelijk lege afwasmachine van start!

Zo lang het zo goed blijft gaan met mijn handen, blijf ik het doen. 

En ik hoor het mezelf zeggen: 'Lekker hoor, lekker met mijn handen in het warme sop' . 

Gezichtjes

 Gezien bij Ikea, door bloglezer Ilona Dekker.

Moest even op gang komen, maar hierbij dan eindelijk weer een serie gezichtjes, schrijft Ferrara. 

Eerst de bodem van een kinderstoel

Een opgekruld kinderzitje, ik denk een schommel

Niet opgevulde gaatjes in een deurpost

De knopjes van een ziekenhuisbel

Een onderdeel van een trap in Rams Woerthe

'Een vlek in m'n knutselkleed. Is toch net een vogelkopje',  zegt Jeanne van Start Creatief en inderdaad. 

Dit is de laatste.  Voor deze ronde dan hè.  Dus mensen dank jullie wel en blijf vooral speuren en inzenden. bettievdgriend@hotmail.com

Anna had pech. En geluk!

Onze oudste kleindochter woont in Amsterdam. En daar zijn een heleboel middelbare scholen. 

Voor Anna was, na de uitslag van de toets (die zeer goed was),  de tijd gekomen om een lijst in te dienen met de scholen van haar voorkeur. 

Ze waren op een heleboel scholen gaan kijken en hadden daarna een keus gemaakt. En een tweede en een derde en een vierde... 

Vorige week was dan eindelijk de uitslag. Je hoopt als kind (en als ouder en ja, ook als grootouder) dat het de eerste keus gaat worden. En anders de tweede of de derde. Dat hóóp je. Je wéét dat het anders kan gaan. 

En dat was in Anna's geval zo. Het ging anders.  Ze zal het moeten doen met de school die ze op nummer zes had gezet. En dat was natuurlijk best verdrietig. 

Ze was het enige kind uit haar klas die niet haar eerste of tweede keus had gekregen. Bovendien, niet een van haar vriendinnen, gaat naar de school waar Anna naar toe moet. 

Dat is niet leuk. Helemaal niet leuk. Ik zit zelfs nog te slikken terwijl ik dit opschrijf. 

Maar onze kleindochter heeft zich er na de grote teleurstelling over heen gezet in een bewonderenswaardig tempo. En dat vind ik echt ontzettend knap. Ze gaat er voor! En ik ben supertrots op haar. 

Overigens, ik heb eens even uitgebreid gekeken op de site van de school waar ze naar toe gaat. En daar is in mijn ogen niks mis mee, integendeel. Maar ja, ik kijk met een andere blik. 

Ups en downs, dat is het leven. Anna had eerst een down en daarna een up. 

De up was de eindmusical met haar klas,  een paar dagen later. 

En wij mochten kijken. 

Weer was ik trots. Sterker nog,  ik barstte bijna van trots. Ze deed het zo goed. Ze had een grote rol met veel tekst. Een leuke rol ook. 

(Voor mij is zo'n musical extra leuk omdat ik vele jaren de musical 'deed' op mijn school, maar dit terzijde.)

Anna en haar klasgenoten hadden er overduidelijk zin in en dat zie je dan terug. 

In het musicalverhaal werd een wereldreis gemaakt en in zekere zin is dat ook wat Anna en haar klasgenoten gaan doen. Hopelijk wordt het een fantastische reis!

Vroeger keek zowat iedereen naar Sonja Barend, toch? 

En over wat zij in haar programma had, werd vaak de volgende dag op het werk of op straat of in het gezin, gesproken.

De uitzendingen kwamen uit De Rode Hoed. Ik zat even te googelen en vond een filmpje van het beginnetje van zo'n uitzending. 

Het is lang geleden, maar ik herinnerde me de ruimte helemaal. De muziek die daarbij hoorde, de verlichting... alles. Dat zullen velen van jullie vast ook hebben. Kijk zelf:

   

Waarom nu dit verhaal?

Ellis, de vriendin van onze jongste zoon,  had ons getipt over een Candlelight Concert. Ik had nog nooit van dat fenomeen gehoord hoor, maar het is een concert van teen of tander dat plaats vindt met alleen kaarslicht. Het is in veel verschillende steden, ook in het buitenland. Steeds een ander thema, andere muziek. Ellis was in Haarlem geweest en  het leek me zo leuk dat ik meteen ging kijken of er misschien iets was in Amsterdam. 

En dat was er, in de Rode Hoed. We boekten meteen. 

Dit gebouw was eerst een hoedenmakerij, toen een schuilkerk, heel veel later Sonja Barend en nu worden er nog steeds diensten gehouden, vinden er debatten plaats en lezingen en dus ook candlelight concerten. 

Er zijn veel verschillende mogelijkheden en het concert dat wij bijwoonden begon om 18.45. Heerlijk vond ik dat. Lekker vroeg, we moeten tenslotte ook nog terug. 

De titel was Abba versus Queen. 

Een strijkkwartet speelde muziek van Abba en van Queen. Ik vond het heel erg leuk. Twee violen, een altviool en een cello. 

Ik hou van die muziek en ze speelden het prachtig, op klassieke wijze. Eigenlijk hoorde ik nu voor het eerst hoe goed die muziek is. Vooral van Queen, maar Abba ook hoor. 

De kleuren van de vlag

 

Deze vlag, nou ja, de kleuren van de Oekraïnse vlag, zag ik in Alkmaar. Het maakte indruk. 

In mijn eigen tuin, in de bakken voor het raam,  zag ik ook een vlag, de kleuren van de Nederlandse vlag.

En over die vlag gesproken: Vorige week mocht ik weer een paar gastlessen geven op een basisschool in Hoorn. 

Van tevoren ben ik dan best een beetje zenuwachtig. Net als ik vroeger altijd was na een vakantie. Zullen ze luisteren, krijg ik hun aandacht, hoe zal het gaan? 

Dat was na vijf minuten altijd over. En zo ging het nu gelukkig ook. 

Bovendien, het gaat niet om mij. 

Het gaat om de les die de kinderen krijgen. 

Het verhaal van de oorlog in Hoorn. En van de vrijheid die we (nog) hebben. 

Een verhaal,  nu misschien wel belangrijker dan ooit!