Mirakuleus

 

Daar staat een zuil. En niet een zuiltje, nee een echte zuil. 

Op het Rokin, hartje Amsterdam. 

Een plek in de stad waar ik regelmatig kom. Er is een metrostation aan de overkant en sowieso lopen we wat af in Amsterdam. Op de terug weg naar het station zijn er dan meerdere mogelijkheden en dit is er een die we vaak kiezen. 

En toch... die zuil had ik nog nooit gezien. 

Ik hoorde er een heel verhaal over in 'Het verhaal van Amsterdam'. 

En weer constateerde ik dat ik minder goed kijk dan ik denk dat ik kijk. 

Enfin,  't is niet anders. En beter laat dan nooit. 

De zuil heet Mirakelkolom en is een herinnering aan de Heilige Stede, een kerk die hier ooit heeft gestaan. Gebouwd op deze plek vanwege een wonder, een mirakel dus, dat hier op 15 of 16 maart (!) in 1345 plaats vond. 

Ik ben gek op zulke verhalen. Dit gaat als volgt: 

Toen, in 1345,  was er een man ernstig ziek. Hij woonde in wat nu de Kalverstraat is. Zo ziek was hij dat hem het Sacrament der zieken werd toegediend. Later werd die man zo misselijk dat hij die hostie van het sacarament uitspuugde bij het overgeven. 

De hostie werd samen met het braaksel in het vuur gegooid. En... verbrandde niet. Alles in die haard werd as. Behalve de hostie, die lag er prachtig bij de volgende ochtend. Glanzend wit!!

Een mirakel. En dus werd de hostie naar de kerk gebracht, de dichtstbijzijnde en dat is de Oude Kerk. 

Hoe het kan kan het, maar de hostie keerde vanzelf weer terug in de Kalverstraat en dat tot drie keer toe. 

Een wonder!!!!

En omdat het een wonder was werd er natuurlijk een kapel gebouwd. 

Er zouden veel pelgrims en gelovigen komen, daarom  ook een aanlegsteiger en een weg,  de Heiligeweg, waarvan een stuk nog steeds zo heet. 

Er kwam een Mirakelfeest met een markt. Handel.  Processies. Wonderbaarlijke genezingen. 

En toen ging die kapel in vlammen op. Ruim honderd jaar later was dat. 

De hostie? Die verbrandde wederom niet. Die zat in een soort kelk, met een deksel. Ook de zijden doek er om heen verbrandde niet. 

Een tweede wonder! Nog meer pelgrims en de kapel werd herbouwd. Amsterdam werd een echte bedevaartstad. 

Dat werd allemaal minder tijdens de Reformatie. 

Nog steeds is er ieder jaar een Stille Omgang. Om het Mirakel van Amsterdam te herdenken. En heel toevallig, die was precies gisteren. 

Museumplein AH

 Als wij een of meer musea bezoeken op het Museumplein in Amsterdam, zouden we het eigenlijk wel leuk en lekker vinden om daar iets te drinken met wat lekkers erbij, of een broodje. 

Maar de lol is er snel af als je de prijzen ziet. 6,40 voor een plak cake bij de koffie. Alleen de cake hè, naar de koffie keek ik al niet eens meer. 

Nou, al at ik nooit meer cake... 

Ik vermoed dat Amsterdam nog duurder is dan elders. 

Tja, denk dan ook na mensch en neem gewoon een broodje en iets te drinken mee van huis. Toch? 

Maar dat hadden we niet gedaan. Dus deden we wat we vaker doen: een broodje en een sapje kopen bij AH op het Museumplein. 

En dan een bankje zoeken en er daar in het zonnetje  van genieten. Met uitzicht op heel veel museumbezoekers. 

In die Albert Heijn zagen we iets leuks. Daar zijn een paar heel goede reclamemakers aan het werk geweest. 

De foto's die ik er maakte zijn slecht, dat kwam deels doordat de verlichting erg fel was en ook doordat het druk was en ik niet uitgebreid iets kon proberen. Maar zoals zo vaak: je krijgt een beeld. 

Dat museumachtige bordje erbij... zo goed bedacht. 'De Melkrevolutie die gaande is, het halfvolle melkmeisje'. 

Juist in deze museum-omgeving. In musea stikt het immers van de bordjes.

Of deze:

Er waren er nog een paar en die waren ook heel goed gedaan. Ha, voor ons was het daar win-win!

Sag mir wo die Blumen sind

Een lied in 1955 geschreven door Pete Seeger. Een anti-oorlogslied en ik heb het altijd prachtig gevonden. Vele jaren later heb ik het nog met verschillende klassen gezongen, in het Engels en ook wel in de Nederlandse vertaling. 

Seeger himself heb ik een keer horen zeggen dat hij de versie van Marlene Dietrich de mooiste vond. Hier ís die versie uit 1962 en Dietrich leidt het in. Het lied zelf begint op 2:13

 

Er is natuurlijk een reden dat ik dat nu en hier laat zien (afgezien van het feit dat een anti-oorlogslied zeer op zijn plaats is). 

En die reden is dat wij woensdag de tentoonstelling van Anselm Kiefer bezochten. 

Die is op twee locaties: Je begint in het van Gogh en als je daar uitgekeken bent,  verplaats je naar de buurman, het Stedelijk. 

Je bent dan al erg geboeid door het werk van Kiefer. 

Dan ga je naar binnen, je loopt die grote brede trap op en je ziet een gigantisch werk speciaal voor de gelegenheid en het museum gemaakt door Kiefer (1945)

Het werk heet Sag mir wo die Blumen sind en als je de audiotour aanzet, hoor je heel zachtjes dat lied. Ik heb dan onmiddellijk een brok in mijn keel, zo prachtig. 

Later zal ik nog meer van de tentoonstelling laten zien. Nog veel meer misschien wel want ik ben onder de indruk en niet zo'n beetje ook. 

Maar nu dus alleen wat van dat adembenemende werk rondom de trap. Het is niet in een keer te fotograferen, dus deze foto is van het Stedelijk: 

Dan heb je een beeld.  In het echt staan  er heel wat mensen te kijken, geleund op de ballustrades. Ze lopen weer een stukje verder, bestuderen de zaak van alle kanten. En je voelt gewoon hoe mooi een ieder het vindt.

Dit was dus alleen maar één onderdeel van het gedeelte Stedelijk hè. 

Zo ongeveer dus.

(En voor de collagemaaksters onder ons: Kiefer gebruikte hier

emulsie, olieverf, acrylverf, schellak, bladgoud, sediment van een elektrolyse, klei, gedroogde bloemen, stro, textiel, staal, houtskool en collage van canvas op doek.) 

Van moeder, naar dochter, naar kleindochter, naar achterkleindochter

 

Anna wilde me iets laten zien op haar kamer. En dat was niet deze naaidoos. 

Maar die zag ik wel en ik vond het zo leuk! Hij staat er al lang hoor en dat wist ik ook wel, maar deze keer raakte het me. 

Hij stond natuurlijk eerst bij mij, toen een tijd bij mijn nichtje. Allebei wilden we hem eigenlijk niet meer neerzetten, maar wegdoen kon ik ook niet. 

Toen is-ie naar onze dochter gegaan en heeft inmiddels dus een plekje gekregen bij Anna. 

'Ik vind hem heel handig', zei Anna, 'er kan veel in en het is ook heel handig dat je met de deksels dicht  niet ziet dat het rommel(ig) is'. 

Ik vond het zo leuk ineens dat ik er maar een paar foto's van maakte en vervolgens bedacht hoe leuk mijn moeder dit gevonden zou hebben. 

Zij naaide veel, mijn moeder en was aan dit ding gehecht,  dat weet ik zeker. 

Ik kan nog voor me zien wat er toen aan naaimateriaal in zat. Ik keek er vaak naar vroeger en vond het als kind ook leuk om die spulletjes op te ruimen. Al die (houten)klosjes garen netjes neerzetten. Proberen het stokoude speldendoosje open te krijgen, wat me nooit lukte. De centimeter die ik nog steeds heb, evenals de vingerhoed... 

Ik heb nu gezegd dat als ze er genoeg van krijgen daar, dat ik hem dan weer terug wil. 

Nog niet antiek. 

'Maar wel bijna', zei Anna. 

Je moeder blijft je moeder en je vader blijft je vader

 'De Nederlandse bewaaksters van Auschwitz' is een podcast waar ik naar luisterde. Geboeid naar luisterde. 

In de tweede wereldoorlog waren er heel wat Nederlanders in dienst van de Waffen SS. Een heleboel, vijfentwintigduizend. Daar hoorde je nooit zoveel over, maar het is best veel. 

Van die groep waren er vierentwintig bewaker in Auschwitz geworden en van die vierentwintig waren er negen vrouw. 

Over die vróuwen gaat de podcastserie. Er zijn zes afleveringen en daarin wordt gekeken hoe het zo gekomen is. 

Hoe kwamen die vrouwen daar terecht. Waarom kozen ze er voor. Hoe is het ze in het kamp vergaan en hoe ging het na de oorlog verder met ze. Hoe was hun leven. Wat vonden hun slachtoffers.  

Tenslotte: wat wisten hun kinderen en wat vonden die er van? 

De vrouwen zijn allemaal al lang dood, maar hun levens worden helemaal gereconstrueerd. Door Stijn Reurs en Harm van Atteveld. 

Het zijn bijzondere verhalen, allemaal. 

Ze waren niet allemaal in- en inslecht zoals ik vroeger gedacht zou hebben.  Ze waren ook soms naïef,  zielig of beperkt of allebei. Sommigen uitgesproken wreed. Anderen niet, die deden ook wel eens iets vriendelijks. Bovendien wordt tussen neus en lippen door vermeld dat zo'n kamp, als in Vught ook echt gebouwd werd door Nederlanders. Maar dit terzijde. 

Het meest bijzondere vond ik dat de kinderen van de vrouwen zonder uitzondering niets wisten. 

De makers zoeken de ze op en zijn eigenlijk uit op informatie, maar iedere keer blijken de kinderen van niks te weten. 

Ze krijgen het dan  tamelijk onverwacht te horen en dan horen wij weer hoe ze er op reageren. 

Tegelijkertijd zo'n beetje,  keek ik naar de serie Brandmerk. Daarin gaat het per aflevering over het kind van een crimineel, van een gedetineerde.

Ik heb nog maar twee afleveringen bekeken, maar was onder de indruk. 

Dan ben je een jongetje van drie en dan wordt je moeder opgepakt en langdurig gestraft. Het jongetje in kwestie heeft heel lang gedacht dat zijn moeder ziek was en in een ziekenhuis verbleef. 

Zo te zien een volkomen normale jongvolwassene geworden. Maar dat is natuurlijk alleen maar wat ik in die uitzending zie.  Toch heel bijzonder om te zien. Ook dat die kinderen min of meer solidair blijven met hun moeder of vader. Ze opzoeken in de gevangenis, daar positieve herinneringen aan hebben. 

Vaak hoor ik dat tv pulp is en ik moet zeggen dat ik ook veel hetzelfde zie. Wéér Boer zoekt vrouw, wéér Wie is de mol. Niks mis mee hoor, maar dit soort tv is er ook. Gelukkig.

De mannen van Maria, toneel

 Eindelijk weer eens naar het theater geweest. De kleine zaal in onze schouwburg zat hartstikke vol. Toen ik tijden geleden zag dat er toneel was gemaakt van het boek van Anneloes Timmerije, 'De mannen van Maria', hebben we meteen kaarten gereserveerd want over dat boek was ik erg enthousiast. 

Ik heb er twee keer over geschreven, hier, klik en  hier, klik

En tsjonge wat hadden we een prachtige avond. 

Anna Drijver speelde het stuk in haar eentje en dat deed ze fantastisch. 

Echt we waren zwaar onder de indruk. 

Die vrouw is bloedmooi en had rollen in series waar ik de naam inmiddels van ben vergeten. 

Maar hier leverde ze een acteerprestatie van formaat en die vergeet ik niet meer. 

Ik durfde geen foto te maken, dus deze heb ik gepikt van de Volkskrant (waar ik een abonnement op heb, dat dan weer wel). 

Het decor bestond uit niet meer dan deze metalen kettingen in de vorm van een schip en een kledingrekje aan de zijkant. Maar Maria, Maria van Aelst, wás gewoon op dat schip of aan land en  je zag het allemaal gebeuren. 

Het boek is voor toneel bewerkt door Maxine Palith de Jongh. 

Het verhaal ga ik niet meer uitgebreid vertellen,  dat deed ik dus al eerder, maar heel in het kort gaat het over Maria die in 1625, naar de Oost gaat, naar Batavia, om kinderen te krijgen. Op een vreselijke zeereis en met vreselijk bedoel ik vreselijk! Ze trouwt, wordt weduwe, trouwt weer en gaat handelen. 

Ik zag de voorstelling op internationale vrouwendag en iets meer geschikts voor die dag had ik niet kunnen vinden. 

De tournee is nog niet afgelopen, wel bijna. 

Nomen

Marga zag in het blad Scheldestromen van het waterschap: 

Marianne Poissonnier, verantwoordelijk voor het onderzoek naar het verwijderen van o.a. medicijnresten uit het afvalwater

En Jeanette, klik,  schreef: Ik kwam weer een leuke Nomen est Omen tegen in de zaterdagbijlage van de Stentor:

Tineke Dieks: 'Vaak reden we door Warnsveld en zagen dan dit automobielbedrijf  van der Wiel.

In de etalage allemaal wieldoppen.

O, ik wil een foto maken voor Bettie!'

Dan was het weer te laat, of we konden niet stoppen etc.

Gisteren  moesten we voor een afspraak weer daar in de buurt zijn.

We moesten daar iets zoeken en Willy (mijn man) kwam terug en ik zei: 'We zijn in de buurt van van der Wiel'.

'Ja', zei hij, 'ik heb al een foto voor je gemaakt..' Waarvoor hartelijk dank, Tineke en Willy!!!

En dan Els van Knutzels, met een dubbele: 'Hoi Bettie, op de Toetjes tentoonstelling in Den Haag ligt dit kookboek. 

De uitgever is C. Bolle en dat leek me wel een toepasselijke naam voor een uitgever van o.a .  Kookboeken. 

A. Kreunen bewerkte de Franse uitgave. Zou die na al die toetjes zijn naam eer aan doen?'

En ik zag er ook weer eens een paar:

Lotte van den Akker maakte kennis met haar vriend via de datingapp Agrimatching

Het zevende seizoen van Dreamschool en wederom is Erik van 't Zelfde de directeur.

En tenslotte zag ik  ergens een stukje over Ad Kerkhof. Die was hoogleraar Suïcidepreventie.

Allemaal hartelijk dank. Je vraagt je toch echt steeds weer af hoe het mogelijk is hè. 

Ook voor deze 'rubriek', zijn inzendingen altijd welkom: bettievdgriend@hotmail.com 

Onze jarige kleindochter

 

Je geboortedag is natuurlijk nog geen verjaardag. Maar in alle daaropvolgende jaren was Anna wél echt jarig. Dit was de eerste keer: 

En daarna werd de verjaardag nog eens tien keer gevierd op 9 maart. 

Vandaag wordt Anna twaalf. 

Het gaat een spannend jaar voor haar worden, want voor het eerst naar de middelbare.

Veranderingen, keuzes.  

We gaan het hopelijk meemaken! 

Straks gaan we deze verjaardag mee vieren. (Een foto van deze dag komt dan misschien volgend jaar)

Stitch Witch

 

Deze tentoonstelling zagen mijn man en ik in Museum Kranenburgh in Bergen. Dat is zo'n museum dat altijd wel een bezoek waard is. 

Deze keer ook, maar (eerlijkheidshalve) mijn man vond er niet veel aan. Of eigenlijk niks. 

Ik wel, ik vond het leuk en het is denk ik ook echt meer bedoeld voor vrouwen. 

Daarom laat ik het vandaag, 8 maart, op Internationale vrouwendag,  zien.

Het werk is van Lara Schnitger.  

Een tijdje geleden was er ook een aflevering van 'Nu te zien' aan gewijd. https://tvblik.nl/nu-te-zien/lara-schnitger

Deze kunstenaar, een feministe,  werkt vooral met textiel. En dan vooral zachte, vrouwelijke stoffen.  

In haar werk zit een flinke portie humor. 

Ironie ook, met namen als Stitch Witch en Proud Slut. 

Het werk dat je op de poster hiernaast ziet is een van de Slut-Sticks. Een serie houten staken met daarop beha's, strings, panty's en nog meer vrouwelijk textiel. 

Verder ook textiel op doek, zoals deze twee werken: Zure Tongen en Stich Witch. Allebei uit 2024. 

Grote museale sculpturen als deze: Who saves who.  

Een reuzin, oervrouw, geefster en beschermster van leven. 

Tenslotte nog een van de spandoeken waarvan er ook een aantal te zien waren:

Zo'n doek wordt meegenomen in optochten/ protestmarsen die Schnitger over de hele wereld organiseert onder de naam Suffragette City. Overal en ook vorig jaar op Lowlands. 

Vrolijk, speels en politiek. Ik bekeek er een filmpje van.  Die slut-sticks worden dan meegevoerd en ook meerdere spandoeken. 

De deelnemende vrouwen dragen kleding die verwijst naar de suffragettes, naar werkende vrouwen in WOII en naar de blote buiken met protestleuzen erop, zoals in de jaren zeventig. 

Aandacht voor de gelijkwaardigheid van vrouwen. 

Always look at the bright side and up! and up!

 Ik ben erg gesteld op het werk van Frank de Ruwe. Huh... Frank de Ruwe? Ja, dat is Street Art Frankey. Een kunstenaar die iedere week iets maakt in de straten van Amsterdam. 

Kleine kunstwerkjes, beelden en andere objecten maakt hij en vaak met heel veel humor. 

Hier bijvoorbeeld zie je de vorige, geliefde en helaas overleden burgemeester van Amsterdam. Met zijn ambtsketen om. 

Het gebouw is Paradiso (en ik denk zo maar dat Frankey hiermee laat zien dat die burgemeester vast wel in Paradiso zal zijn). 

Tja, als je nooit naar boven kijkt mis je heel wat. Wij kijken vaak wél naar boven en dus ontdekten we deze 'Frankey'. 

Hij maakt er iedere week een en die wordt ook iedere week getoond in de zaterdagse bijlage van het het Parool. En op Instagram. 

Hij doet dat al jaren lang en ondanks al dat naar boven kijken hebben we er nog een heleboel niet gezien in het echt.

Deze week ontdekte ik deze , naar mijn mening een van de allerleukste

Je moet echt goed opletten, want anders zie je alleen een oude gevel en het raam van een winkel. 

Maar als je dat dus doet en een beetje geluk hebt, zie je dit kunstwerk (Nieuwe Spiegelstraat):

Kijk,  die gevelsteen was er al, daar boven die winkel. 

Street Art Frankey gaf er een verrassende twist aan door Bob Ross erbij te plaatsen. Op een steiger. 

(Bob Ross is die Amerikaanse schilder die heel veel mensen door zijn tv-voorbeelden aan het schilderen kreeg).

Dus ik stond daar op mijn gemakje te kijken en foto's te maken. Best lang. 

Er waren ook al veel toeristen in de buurt,  want het is niet zo ver van het Rijksmuseum. 

Maar niemand keek naar boven. Niemand die zich af vroeg wat ik daar stond te fotograferen. 

Mijn zendingsdrang ging ver deze keer. 

Ik kon het niet uitstaan dat niemand keek, dus toen er twee leuke jonge vrouwen aankwamen, Italiaans of Spaans, wees ik ze op Frankey. En dat vonden ze super, ze keken heel goed en maakten foto's. Dat maakte uiteindelijk dat er nog veel meer mensen gingen kijken. Zo grappig! 

'Always look at the bright side and up', zei ik tegen de meisjes. 'Oh yes,  thank you, we will', lachten ze terug!