Scenografie

 Op weg naar mijn schoonzus moesten we wegens twee dikke, vette files een behoorlijke omweg maken. Waardoor we besloten om even te stoppen bij Singer in Laren. 

Dat zat helemaal niet in de planning en dus hadden we geen tijdslot en wisten we zelfs niet wat er te zien zou zijn. (Afgezien van de vaste collectie die altijd prachtig is en die ik echt zonder me een seconde te vervelen heel vaak kan zien) 

Enfin, we mochten er gelukkig toch in en er bleek een tentoonstelling te zijn van werk van twee met elkaar bevriende Franse schilders: Henri le Sidaner (1862-1939)  en Henri Martin ( 1860-1943). 

Ik had nog nooit van de heren gehoord, maar dat maakte het natuurlijk juist leuk om (met de MJK) even te gaan kijken. 

Dat even werd langer. 

Niet eens zo zeer vanwege de kunstwerken. 

Ik laat er even een paar zien in een collage zodat je een beeld hebt. 

Als je er een naam aan zou moeten geven, zijn het neo-impressionisten. 

Ik vond het best mooi, maar ik kreeg een beetje genoeg van al die tafels. En heel bijzonder vond ik het nou ook weer niet. 

Wél bijzonder vond ik het werk van Kiki en Joost. Zij kleedden de zalen aan,  om het zo maar eens te zeggen. 

Ik las dat er een woord voor is, namelijk scenografie. 

Dit is wat er van wordt gezegd op de site van het museum:

Elke zaal wordt zo vormgegeven dat bezoekers zich volledig ondergedompeld voelen in de wereld van Martin en Le Sidaner, waarbij thema’s als verlangen (om ‘daar te zijn’), positiviteit en de menselijke toets centraal staan. Samen met Singer Laren brengen zij de kunst van toen op een unieke manier naar het nu. 

Mooi gesproken hoor, maar dan weet je nog niks. Ik vond het heel erg leuk en verrassend wat ik zag. De aankleding dus: 

Of:

Of:

Of: 

Dit schilderij heet: Belle jeune fille, marchant à travers les champs. En dat is nou precies wat je doet als je gaat kijken naar het schilderij. Je wandelt eventjes door de velden. 

Ik vond het heel erg leuk bedacht allemaal. Kiki en Joost vind je hier: klik

BHV

Het was weer tijd voor een BHV-cursus. 

In Huis Bonck is dat voor de kernvrijwilliger verplicht. 

Je werkt altijd met een andere vrijwilliger en degene met de BHV is verantwoordelijk. 

In principe vind ik dat heel nuttig en ook best leuk. Deze keer was het in Haarlem, in een ander HdK-huis. 

Ik had er echt helemaal geen zin in. 

Iedereen denkt dat Haarlem heel dicht bij is, maar het is minstens een uur met het OV. En ik vind het niet fijn om 's morgens om zeven uur de deur uit te moeten. 

Bovendien waren we opgegeven voor de hele cursus. Voor beginners. 

Maar we hebben die cursus al eerder gedaan, dus een korte cursus, zou voldoende zijn geweest. 

Toen we werden opgegeven door degene die er over gaat was dat net toen mijn schouder was gebroken en drong onvoldoende tot me door dat het een hele dag zou kosten.

 Toen ik het besefte was het te laat om te veranderen vond ik. 

Dus we gingen. En eerlijk, die herhaling kan in mijn geval,  helemaal geen kwaad. Het is veel en alles onthouden lukt al helemaal niet. 

Deze jonge man was de lesgever en dat deed hij uitstekend. Hij was brandweerman en deed dus ook dit. Hij zou een goede docent zijn geworden.  Of eigenlijk hij is dat geworden.

Hij had bovendien zijn zaakjes goed voor elkaar. Alles stond klaar, hij begon op tijd en was aardig. 

Zie je die schoenen, dat zijn van die dingen met een harde neus en die heeft hij altijd aan als hij  brandblussen moet demonstreren, want een keer zo'n ding op je teen en je kan het verder voor zon dag wel schudden. 

Verder was het door HdK ook goed geregeld. Met broodjes tussen de middag, de beroemde Barnaartkoekjes bij de koffie of thee. (en paaseitjes!)

Ik zei al dat ik die herhaling goed kan gebruiken. 

Ik kon niet echt oefenen met de reanimatie, de stabiele zijligging, de Rautekgreep en het brandblussen. Dus ik heb bij die onderdelen mijn ogen extra goed de kost gegeven, heel goed opgelet en zo kreeg ik toch mijn diploma. 

Mijn man deed wel alles en dat is natuurlijk ook leuk. Maar reanimeren en die spuit hanteren was voor mij nog te zwaar. 

We hadden al met al en ondanks mijn aanvankelijke tegenzin toch een leuke en leerzame dag. Zo kan het gaan! Dus geen zand erover, maar een deksel:

Al het blauw van de hemel

 

Het boek dat je hier ziet, stond al heel lang op mijn 'te lezen lijst'. Ik denk dat ik het al reserveerde toen ik de eerste keer in de bieb keek of het er stond. Nou die reservering staat nog steeds, zo populair is het boek kennelijk. 

Iedere keer las ik weer enthousiaste of op z'n minst positieve recensies, verschillende keren, ook op blogs. 

Toen ik er genoeg van had, besloot ik het boek dan maar als luisterboek tot mij te nemen. En nu is het uit. Uitgeluisterd

Ik val een beetje in een gat, want een luisterboek heeft als nadeel dat het langzaam gaat, maar als voordeel dat je er echt helemaal in zit. Versnellen kan niet, je gaat er in op. 

Ik heb de namen op moeten zoeken, want ja hoe het uitgesproken wordt door de voorlezer hoeft niet hetzelfde te zijn als hoe het geschreven wordt. 

Emile dus. 

Emile is een jonge man die lijdt aan jong-Alzheimer. Hij besluit om niet een traject aan te gaan om misschien nog iets langer te hebben dan de twee jaar die hem bij de diagnose in het vooruitzicht worden gesteld. 

Emile gaat weg. Hij doet twee dingen: hij koopt een camper en plaatst een advertentie waarin hij om reisgezelschap vraagt. 

Daarop reageert Joanne. Joanne dus. Samen vertrekken ze. 

Door hoe het boek geschreven is én door dat wat er gebeurt, ga je met allebei heel erg meeleven,  gedurende hun reis. 

Emile met zijn  ernstige ziekte en Joanna met háár problemen.  Problemen die van allebei  heftig zijn, daar kom je in de loop van het verhaal achter.  Je leert ze kennen. Goed kennen. 

Verder: je maakt ook hun reis mee  en wel zo dat ik graag eens in die omgeving zou willen kijken. 

Tenslotte: er worden in het verhaal nogal eens citaten genoemd. Die had ik natuurlijk op moeten schrijven, want sommige zijn om over na te denken. Maar dat deed ik niet. 

Dus nu is het wachten toch nog op het boek, dan zoek ik ze alsnog op! 

Tulpen

 Ik dacht dat er met dit mooie weer wel wat te zien zou zijn, maar dat viel tegen. Misschien een beetje te droog? 

Of misschien moest ik even dichterbij kijken? Ja, als een razende reporter ging ik over de plank. 

Maar nee hoor, echt nog niks.Qua bloemen dan hè.

Toch een klein beetje terleurgesteld, (een heel klein beetje maar hoor, want het gaat zoals het gaat), liep ik mijn ronde verder en zag onderweg van alles. 

Maar geen tulpen.

En toen kwam ik langs dat wat vroeger zo'n leuk stalletje was,  aan de kant van de weg. Met tulpen! 

Nu een spiksplinternieuwe automaat.

Kiezen uit drie bossen, of twee of een. 

Het zag er gelikt uit en met een duidelijke gebruiksaanwijzing over de betaling. 

Eigenlijk... vond ik het stalletje vroeger een heel stuk leuker. 

Tja, er zal wel misbruik van zijn gemaakt denk ik. Dát kan in elk geval niet meer. 

Een bosje nam ik mee. In mijn tulpenvaas passen er niet zo veel. En ik moest daarna nog een heel stuk verder lopen en dan zou me dat te zwaar zijn. 

Hoe dan ook:  toch nog tulpen dus! Uit een automaat. 

En mocht je je nou afvragen wat dat nou voor schilderij is, waar de tulpen voor staan? Dat is geen schilderij, dat is een foto. 

Wij allebei hebben dat niet gezien, heel raar.  Het hangt hier al een paar jaar en we ontdekten pas een paar maanden geleden dat het een foto is. 

Het werk  is ook niet van ons maar van de kunstuitleen. 

Enfin, de tulpen passen er wondelijk goed bij!

James Cochran, alias Jimmy C.

 James Cochran, Jimmy C. is een kunstenaar. Ik geloof uit Australia, maar hij woont in London en werkt daar ook.

Ik heb nu al een paar keer werk van hem laten zien. Gezien in London. Hier bijvoorbeeld, klik en hier ook, klik weer

En nu vond ik dit kunstwerk. Ik maakte de foto in 2024, maar Jimmy C. maakte het werk al in 2011. 

Die balletjes, die zijn echt zijn handelsmerk. Die zie je vaak terug op zijn werk. 

Het wordt wel weer eens tijd om te gaan kijken of het er nog steeds is .

En dan zal ik meteen even kijken of ik ook nog werk zie van Marco Doppel. Een Italiaan die ook woont en werkt in London. Het werk is uit 2017 en ook deze foto maakte ik in 2024

Linking to Sami's Colourful World! 

In de eregalerij

Ik blijf nog even in de 17e eeuw. 

Het Rijksmuseum kocht een prachtig werk van een vrouwelijke schilder uit de 17eeuw. Een werk van Maria van Oosterwijck .

 

En na grondige restauratie is het werk nu te bewonderen in de Eregalerij. 

Ik wilde het heel graag zien, vooral omdat ik geïnteresseerd ben in vrouwelijke schilders. Juist uit  die periode zijn er mij maar een paar bekend, namelijk Judith Leyster, Rachel Ruysch en dus Maria. 

Kijk, dit is het werk:

Ja, zo zie je het nog niet zo goed, maar ik laat het toch zien omdat ik erg hou van zo'n krullerige gouden lijst. 

In het museum dan hè, niet voor de foto's van een kleinkind. 

Enfin, Maria kwam uit Nootdorp waar ze in 1630 werd geboren. Ze stierf in 1693. 

Ze woonde, leerde  en werkte o.a in Delft, Leiden en Utrecht. 

 

 

Maria was echt een ster in haar tijd. 

Haar werk werd alom gewaardeerd en gekocht door heel wat Europese vorsten. 

Waar ze beroemd mee werd, dat waren voornamelijk de bloemstillevens. 

Vele jaren later, in 2013, werd ze afgebeeld op een postzegel. 

Ik zag net dat die postzegel is ontworpen door Roosje Klap,  dochter van medeblogger Marlou

Enfin, zo zie je het schilderij beter. 

Een kistje met gouden munten, een medaillon,  een ratel. Een brief, een bijbel, doosje, stenen tafelen met de tien geboden.

En op die brief staat wat er geschilderd is mét een verwijzing naar een bijbeltekst. 

Het Virginaal

 

Een prachtig schilderij van Johannes Vermeer.   

Het heet De Muziekles of Dame aan het virginaal of...  

Vermeer schilderde het tussen 1662 en 1664. 

Ik geloof dat het schilderij niet in Nederland te zien is. Wel in Buckingham Palace, waar zich trouwens heel veel werk van 17e-eeuwse schilders bevindt. 

En nu staat er zomaar een virginaal in Huis Bonck. 

Ik heb een paar keer dienst gedaan in Bonck  nadat het virginaal was geïnstalleerd en er zijn mensen die het intrument meteen herkennen. 

Echter ook heel veel mensen kennen het werk van Vermeer niet en denken dat een virginaal iets gynaecologisch is of zo. Heel grappig. 

Na een bezoek aan Bonck vergeten ze het nooit meer, want het is zelfs toegestaan er voorzichtig op te spelen. 

Ik heb het zelf ook geprobeerd en hoewel mijn pianocarrière als mislukt moet worden beschouwd: Vader Jacob lukt me nog net. 

Maar ja dat lied mag dan wel oud zijn,  maar niet zó oud. 

Misschien moet ik het Wilhelmus maar eens een beetje gaan oefenen. Of Die winter is verganghen. 

Het virginaal is een snaarinstrument en lijkt een beetje op een klavecimbel of een spinet. 

En het staat prachtig bij ons. Op precies zo'n plek als op het schilderij,  tegen de muur naast het raam.  

Ik heb het vast al heel vaak gezegd: als je in Huis Bonck bent, een huis uit 1624 en je neemt rustig de tijd... dan kun je je heel erg goed voorstellen dat je in de 17e eeuw bent aangeland. 

Dat koopman Bonck na een dag werken en na de maaltijd, een poosje luisterde naar zijn vrouw die wat speelde op het virginaal. 

Gezichtjes

 

Stef van sccollections zegt:  'Elke dag loopt ik hieraan voorbij en hij heeft nog wel een sigaret in de mond.  Maar na jouw post van vandaag zag ik het pas. Nou ja beter laat dan nooit'.

Bij het schillen van peertjes moest Frederika aan mijn blog denken. Ha, heel goed, Frederika. 

En toen Conny voor het eerst in tijden de broodrooster wilde gebruiken, zag ze dit opgewekte gezichtje. Die rooster had er zin in!

 'Gisteren, in de kinderboerderij ,viel mijn oog op dit kastje . In dit kastje zit een dikke kabel die je op kan rollen. Ik zie duidelijk een gezichtje', aldus Els Wolff

Ik zie het ook, overduidelijk. 

Ergens in Amsterdam, zonder te weten wat het precies is, zag ik dit. 

En dit gezichtje werd gezien door Aleida. In Rome in de buurt van de Spaanse Trappen. Aleida ziet er vaker een, maar meestal in de vakantie.

'Vorige week in Leipzig zag ik vanuit de auto dit gezichtJE op 'n gevel... Dacht meteen aan jou. Vriendin naast mij nam snel fotootje (gelukkig stond ik voor 'n verkeerslicht)', mailde Catherine Grosjean. Wat een mooie hè en ook als mural zeer geslaagd.

Dit was het weer voor deze keer. Blijf speuren, mensen én inzenden: bettievdgriend@hotmail.com

Geduld

 

Zij, hierboven op de foto,  moet geduld hebben.

Ik moet ook geduld hebben.  Dat werd me niet letterlijk gezegd bij de laatste controle in het ziekenhuis gisteren. Maar de bedoeling was duidelijk. 

Geduld, want het kan wel een jaar duren met die schouder. Een jaar voor ik pijnvrij ben . 

Ik was in de veronderstelling dat er weer een foto gemaakt zou worden, maar dat was niet het geval. Het was een korte beoordeling van de bewegingen die ik al dan niet kan maken. 

'Kunt u uw arm omhoog krijgen? Nu zijwaarts. Heel goed. En hoger? Nog hoger? Kunt u hem op uw rug brengen? Mag ik even knijpen? Pijnlijk? 

Nou zo'n onderzoekje dus en dat was het . Een arts in opleiding en die moet dan daarna nog even overleggen met de chirurg, zijn baas. 

'We willen het hierbij laten, maar u kunt altijd bellen als het niet gaat en u merkt helemaal  geen verbetering meer'. 

Ik blijf een beetje zitten met de onvoorspelbaarheid van de beweging. Dus bijvoorbeeld de ene keer trek ik de deur dicht en voel weinig. De volgende keer doe ik precies hetzelfde en kan door de grond zakken van de pijn. 

Er zit niks anders op. Ik beschouw de ellende maar als afgedaan en keer die de rug toe. Net als zij hieronder!

Ria A.-S. Wil je mij je adres sturen? Voor de Kandinskykaart? bettievdgriend@hotmail.com 

Niet meer dan zeven

 Ik hou weer eens even een foto-opruiming. Foto's die ik leuk vind, of raar, of wat dan ook en die ik om een of andere reden heb bewaard. Het mogen er nooit meer zijn dan zeven. 

Laat ik beginnen met Dennis. Dennis Kraay om precies te zijn. Hij houdt van een beetje versieren en dat vind ik hartstikke leuk.

Ik merk dat ik naast een enkele kraai, best veel teksten fotografeer. Ik vond dit bijvoorbeeld wel een hele mooie:

Bij de volgende kun je misschien  een vraagteken zetten, maar misschien ook wel niet: 

Deze zag ik in de tijd van de grote vrouwendemonstratie in Amsterdam

En als het nou toch over 'risen' gaat:

En zo ben ik alweer bij nummer zeven, dus voor je al te optimistisch wordt over het mooie voorjaar: